Bir Mensur şiirde karşılaşan Balıkçı ve Şair

       Balıkçı oltasını atmış,

Rakısını açmış bekliyormuş saat beşte

Deniz kıyısında 

Bir genç şair yaklaşmış denizi izlemeye 

Saat altıda 

İkisi yalnız kalmışlar deniz kıyısında 

Balıkçı süzmüş şairi ve demiş ki 

Şiir balık gibidir oltaya yem olarak koymazsan hüznü kaçar gider 

Ve eklemiş 

Yaşam da balık tutmaya benzer mutluluk gelsin diye bazen sadece beklersin 

Genç şair heybesinden bütün cümleleri çıkarmış 

Rakının balıkçıya balıkçının kendisine verdiği ilhamla, karalamış 

Deniz tüm gözyaşlarının karıştığı yerdir 

Bu yüzden bu kadar sahici gelir insana 

Ve ne zaman hüzünle yüz yüze gelsen onda kendini görmen bu yüzdendir 

İşte rakı da bu yüzden çok güzeldir gözyaşını alır flu bir beyazlığa evirir 

Hüzün sarhoşluk olarak geri gelir vücuduna 

Tıpkı bir katilin olay yerine uğraması  gibi 

Gün batınca deniz yas kıyafetlerini giyer çünkü sevgilisi güneş batmıştır artık 

Ay yıldızlarla sözleşir ışığı alıp denizi aldatmak için 

O , tanır sevgilisini aldanmaz çünkü bilir ki ay 

Rakı kadehlerine yansıdığı ölçüde güzeldir 

Deniz her gün güneşle beraber doğmaktan usanmaz 

Balıkçının oltası titredi birdenbire 

Bir küçük hamsi takılmıştı uca 

Aldı hamsiyi balıkçı ait olduğu yere geri bıraktı o mutlu olmayı öğrenmişti 

Şair de yazmayı 

T.